Lembranza e abeiro

Foi cruzarse Benjamin no camiño e volver Hernán, cara unha noite no Colón, de conversa arredor de teatro e libros e música, do seu amado e admirado Valente (Voltei / Nunca partira / Alongarme só foi unha forma /de ficar para sempre), do que tiña publicado e das ideas que ía convertir en libros, de Benjamin e de como a el lle dedicara a súa composición Portbou - Saraxevo. Tamén, por suposto, da Banda, amada, construída e traballada de forma incansábel, entusiasta, intolerante ao cansazo e ao desalento. Apetece volver aos seus programas de man, verdadeiras pezas de ourivería literaria e divulgación cultural, para sentir novamente o orgullo por un tempo brillante, combativo e alegre, onde moitos proxectos comezaban e os seus ollos contaxiaban enerxía e talento para cada un deles. Noto que a distancia matiza a súa figura e reconstrúe a imaxe que del teño, as lembranzas escollidas. Sinto que vou ainda naquel coche cara Foz, cara unha asemblea do BNG, escoitándoo falarme de lealdade aos amigos e ás ideas, do que nunca morre, do que paga a pena. Entristece e encolle a mañá pensando comparacións, evidenciando regates en curto, recoñecendo derrotas onde só cadaquén pode xogar as súas batallas, e moitas veces -sinto que está sendo así nestes tempos- a vitoria é só o anticipo máis claro do desastre. Cando teño dúbidas penso nel, e en Xosé Antonio Díaz de Remourelle, e na xente que coma eles souberon facer norma da constancia, do compromiso e do traballo colectivo, moi lonxe da tentación dos currículos vitais e do desvelo das fotos xornalísticas. Tamén iso aprendemos moitos deles: hai cousas que non se venden, hai vitórias que non pagan a pena. Nada vale máis que unha mirada limpa, nada que compense traizoarse a si mesmo.

6 comentários:

  1. Hernán, que era grande lector, gostaba de Miguel Hernández e da música de Serrat. Na súa lembranza.

    ResponderExcluir
  2. Pracer inmenso, saudade da primeira mocidade, rodeada de tanta neve,emoción, contén esta apócema. Grazas, por tanta maxia.
    Marga

    ResponderExcluir
  3. Inmensa Xavier, desde a distancia, inmenso.Pero siguen a faltar xigantes como Hernán, non si?, pero hai que seguir, sen el/con el presente/seguir.

    ResponderExcluir
  4. Obrigado polas vosas palabras, Marga, Moncho. Non sabedes o ben que me fan.

    E si, Moncho, xigantes coma Hernán canta falla fan sempre. Eu recomendaría que a xente lese o teu fermoso artigo sobre Antón Moreda, cheo de verdade, de raiba e de poesía.

    Claro que seguiremos. Seguiremos.

    ResponderExcluir
  5. Moitas gracias Xavier, as túas palabras lévanme de novo a tempos moi felices.
    Xigantes coma Hernán non se repiten e sempre se botan a faltar, aínda que penso que seguirá sempre presente no corazón de todos os que crecemos (en tódolos sentidos) baixo a súa tutela.

    ResponderExcluir

Comentarios