Contra o novo como valor en si mesmo

"O esnobismo, a pazguatería, a procura do chamativo superficial no canto de no fondo e profundo trufan a nosa cultura no cotiá, en todas as súas expresións. Unha obra na que unha actriz se corta voluntariamente en escea para manchar co seu propio sangue o corpo, unha ópera na que un director pon a defecar en público a un grupo de intérpretes, ¿como non vai ser máis relevante para os medios -e consecuentemente, para os espectadores- que unha obra cargada de fondura e trascendencia, ademais de ben escrita, claro?. Porque a obsesión paleta polas propostas "novas" ou "últimas", sexan ou non boas, teñan ou non calidade, mostran a inmadureza da nosa cultura, de todos nós. O dominio da vacuidade, da ostentación, a paixón polo recén sacado do forno aínda que estea "pouco cocido", empuxa na dirección de facer da cultura, cada vez máis, un máis -nin sequera o máis importante- dos espazos do lecer e do ocio. Cultura para o esquecemento, para o "buen rato", non cultura para o goce e a transformación individual e colectiva".

Robert Muro, Popurrí (de asuntos culturales frescos)