Vai haber que se reinventar, xa ves. Quero crer que aínda podemos. Cada un, cadaquén, un pouco á súa maneira. Eu miro para os lados e sinto que teño, ao redor, moitas músicas por escoitar, moitos libros na mesiña por ler, moitas ideas que ordenar e pasar á pantalla, moitos cabreos políticos por compartir. Este, coma calquer outro, segue a ser un bo momento- compañeira, non o dubides- para mantérmonos firmes no entusiasmo, na paixón, nesa certa inxenuidade e fulgor que alimentan a mirada e volven máis habitábeis os días. É preciso confiar, lavar os ollos no río, pintar o corpo coas cores coñecidas; debemos resgardar do frío aquilo que de nenos queda en nós, seguir abrindo mundos coa mirada. Lonxe de nós, moi lonxe, a autoconmiseración, a desidia, o cinismo que desprezamos. Vai haber que se reinventar -é lei de vida, disque- para poder seguirmos sendo os mesmos sen que doa. Eu sei que contigo perto sempre será máis fácil.
eu tamén o sei
ResponderExcluir