Ribadeo

Ten perfume de aduana e corpo de mar aberto, e nos pasos que damos pisamos os que demos. No seu nome habitan os soños, a infancia, os bicos primeiros e as traizóns últimas, miserábeis. Tamén cada golpe, cada sorriso, cada conversa. Gardamos nunha caixa de mistos a chuvia que mollou o seu cabelo. E fomos nela, somos, as dúbidas coas que xa aprendemos a convivir, os golpes co balón na porta da Igrexa, a piedade de nós. Por baixo dos días pasa un río, por baixo do Campo de San Francisco, na procura da area de Cabanela e das noites que nos viron por dentro da muralla. Dóennos alí os erros propios, tantos, e as feridas alleas. Nas caras que nos delatan, o calor vermello da vergoña e o fulgor estremecido do abrazo honesto e leal. Apetece marchar sempre, para sempre voltar. Sabémonos dalí, gardamos en nós anacos da vida dos outros, estamos nas súas voces e espreitan os seus ollos as nosas fraquezas. Mais alí fomos, antes de máis, felices e inocentes, carne de festa no alento da primeira primavera. Estamos. Vivimos na volta da praza, na esquina do colexio, ás agochadas, correndo nas calellas ou bailando nas bocas que nos dixeron. No entanto o tempo pasa, le canto vivimos e adoita dicirnos que non quere escusas nin promesas. Chégalle con ver que nos damos un aceno de amor, unha palabra amábel, un pouco de rock na mirada.




Nota: descoñezo quen fixo o video, que collín do youtube. O tema musical é a Habaneira de Ribadeo, do disco Nordestin@s, unha xoia que debemos a Abe Rábade, Guadi Galego e Ugia Pedreira.