Coisich A Rùin

Un neno mira chover desde a ventá. A tarde enfriou de azul e chumbo, e fumegan nas casas da aldea a leña, a comida e o bafo das conversas nas cociñas. Por onda a vella figueira, Queti recibe con saltos e ladridos a unha muller, que baixa do coche con varias bolsas nas mans. O neno respira forte no vidro, pinta cos dedos un signo calquera, fita os regueiros da chuva fuxidíos e imprevisíbeis. Érguese para recibir a nai, que xa está gardando a compra nas lacenas. Ao velo dálle un bico e colle da bolsa a revista de fútbol. O neno non atende ao olor dos chourizos e do pan que lle ofrece seu pai desde a mesa. Colle a revista entusiasta e marcha para a vella corte dos xatos, hoxe estudio cheo de libros e de caixas. Prende a luz, deitase no sofá e busca con avidez as fotos dos xogadores. Do ordenador, que o pai deixara encendido, sae unha música que se esparexe timidamente polo cuarto.