Casa sen ventás

Sentiu o tacto frío dos muros que nacían arredor seu. Ergueuse afogado de culpa, almorzou diante da televisión e dubidou se ir a traballar. Preciso durmir máis, pensou. Catro ou cinco anos seguidos, para espertar diferente. Imaxinou a oficina e quixo vivir noutro lado. Había aldeas illadas nas ladeiras das montañas daquel val. Bebeu leite e café, por separado, e comeu torradas e queixo con marmelo. Quixo volver á infancia, ou seguramente á inocencia. Quixo luz, e aire, e ergueuse para abrir as ventás todas da casa, pero non atopou ningunha. Decidiu sentirse mal e volveu ao sofá, deitouse. Colleu do chan un libro de Benedetti e puxo o cd de Antónia Font, para lembrar outro tempo. Fóra chovía, e da mañá autómata chegaba, nos xornais, a nova da súa morte.