Casa sen ventás

Sentiu o tacto frío dos muros que nacían arredor seu. Ergueuse afogado de culpa, almorzou diante da televisión e dubidou se ir a traballar. Preciso durmir máis, pensou. Catro ou cinco anos seguidos, para espertar diferente. Imaxinou a oficina e quixo vivir noutro lado. Había aldeas illadas nas ladeiras das montañas daquel val. Bebeu leite e café, por separado, e comeu torradas e queixo con marmelo. Quixo volver á infancia, ou seguramente á inocencia. Quixo luz, e aire, e ergueuse para abrir as ventás todas da casa, pero non atopou ningunha. Decidiu sentirse mal e volveu ao sofá, deitouse. Colleu do chan un libro de Benedetti e puxo o cd de Antónia Font, para lembrar outro tempo. Fóra chovía, e da mañá autómata chegaba, nos xornais, a nova da súa morte.

4 comentários:

  1. Compañero,
    usted sabe que pude contar
    conmigo
    no hasta dos o hasta diez
    sino contar
    conmigo

    (Bicos)

    ResponderExcluir
  2. Jean de Brissac la Motte19 de maio de 2009 às 10:54

    Dedicado a un escritor uruguayo, que si merece la pena
    "Morir como tú, Horacio, en tus cabales,
    Y así como en tus cuentos, no está mal;
    Un rayo a tiempo y se acabó la feria...
    Allá dirán.
    Más pudre el miedo, Horacio, que la muerte
    Que a las espaldas va.
    Bebiste bien, que luego sonreías...
    Allá dirán."

    ResponderExcluir
  3. Chuchos, Sonia. Non esquezo o de Láncara, a ver se damos organizado... :)
    Anda Cris con iso...

    ResponderExcluir

Comentarios