Épica

Non sei se con máis ou menos merecemento, se con penaltis ou sen eles, se con sorte de campións ou con xustiza ao límite. O Barça propuxo o que sabe: fútbol de toque, boa relación co balón, xogadas elaboradas. O Chelsea, enorme equipo, a súa lexítima resposta: fortaleza física, grande orde defensivo e táctico, contragolpes perigosos, contundencia no xogo. Un partido para a historia, que reúne todos os elementos da épica: empezar perdendo, quedar con dez, apelar como única saída á fe e á confianza nun mesmo... O certo é que, tanto con dez como con once, o Barça nunca deixou de tentalo. Mentres, o Chelsea, que tivo ocasións para sentenciar, especulou co resultado e nin sequera gañando 1-0, xogando na casa e cun home máis foi quen de mudar o seu estilo de xogo e propoñerse dominar o partido. E cando xa pasaba dos noventa minutos e tiñamos medio corpo levantado da cadeira, a face entre descomposta e resignada, o discurso do "sempre igual" na boca e a cocacola e as olivas ollándonos desde a mesa en esquelete, un chaval de Albacete -"no se pinta el pelo, no se pone pendientes, no se hace fotos para revistas"-, un crack humilde, sen chulería algunha, que soubo estar sempre onde correspondía e en favor do equipo, fíxonos berrar de emoción nun chimpo que escapaba de Área Central para abrazarse cos que se oían, igualiños, na zona vella, no Ensanche, en Pontevedra, en Ribadeo, en Barcelona, no Lago de Carucedo, en Londres. Despois todo foi tolería. Porque entrou, entrou, e Deus existiu e xa está fóra de tempo e eoé eoé eoé, Iniesta, si, como o Kaiserlautern, si, si, e Barça barça baaaaaaaaarça...!