Everyday is like sunday

Está o día tan bonito, apetece tanto bañarse no sol desta mañá que chisca o ollo e sorrí, que decido obviar as fobias lamentábeis e as patoloxías galopantes dalgúns cerebelos rebrandecidos pola cómoda molicie do sectarismo. Paga a pena, hoxe e sempre, a procura da beleza, o único que nos salva. A emoción. O sangue crecho dos fedayyin, a mirada luminosa dos que militan contra o cinismo, a humildade no ser, a inocencia salvaxe dos rebeldes. Escapo de mancharme coa decrépita obsesión dos amos do ruído, fuxo de rabuñar as mans nas silveiras da ignorancia, o provincianismo paleto e o autoodio. Só esta mañá, con todo; cómpre estar á espreita en toda a parte, dar resposta en cada lance, non subestimar a fétida delicuescencia social das mentiras repetidas cen veces. Mais hoxe, neste mar que se achega seductor, airado e luminoso, apetece vestir o ánimo dos sábados pola mañá, das cañas cos amigos dos domingos, das leituras felices devorcados no sofá da intimidade. Gocemos destas horas, pois, se é que podemos, co espírito engalanado de infancia e festa.