Violencia e conflitos laborais

O rural, o metal, o téxtil, ... a crise faise palpábel e tensiona a sociedade. ERE converteuse na palabra de moda, neste mundo enganoso de eufemismos onde aos nosos emigrantes se lles chama "residentes ausentes", á enquisa-trampa que servirá para actuar contra o galego "consulta aos pais e nais" e para non dicir paro e desemprego -palabras que nos doen na boca, que nos levan atrás no tempo e nos enfrontan coas pantasmas do pasado- falamos de regulacións. Non nos enganemos, nin deixemos que nos enganen. Aínda non compartindo en absoluto os métodos, a violencia real non é a dos traballadores, que defenden preocupados e desesperados os seus postos de traballo. Violencia é a dos bancos e caixas, que esixen diñeiro público para salvarse e negan crédito despois aos emprendedores e ás familias, actuando en exclusivo beneficio propio á marxe das súas obrigas sociais. Violencia a dos altos executivos que levan á quebra ás súas empresas e se marchan con indemnizacións millonarias. Violencia a da socialdemocracia que dimitiu da súa identidade e fai de tonto útil (así lle foi en Europa) da dereita máis reaccionaria e neocon, xustamente a que nos levou globalmente a esta crise. Moitos analistas serios sinalan nos seus artigos o perigo de auxe dos fanatismos e dos extremismos xenófobos, que empregan intelixentemente estes contextos para manipular e sinalar culpábeis (o inferno son os outros) como saída que ofrecer para as clases traballadoras, abandonadas pola esquerda con capacidade de goberno e indefensas diante dos intereses da patronal e do discurso maioritario que esta transmite polos media. No caso galego, afortunadamente, non está sendo así nin o vai ser. Aínda o nacionalismo organizado, sen dúbida afectado polos recentes acontecementos eleitorais e internos, conserva porén a súa identidade nidiamente popular, labrada no apoio ás maiorías sociais. É momento de que o BNG erga a voz cunha campaña política e social ampla e ambiciosa, en defensa dos sectores produtivos do país, da necesidade de crear mecanismos públicos de apoio para a dotación de crédito á economía produtiva (precisamos un Instituto de Crédito Galego, unha banca pública) e dos dereitos dos traballadores e traballadoras, neste contexto especialmente complicado de crise económica. Unha campaña que cuestione o modelo actual e sinale alternativas non de xeito teórico, senón pedagóxico e ligado a cada unha das loitas e conflitos existentes. Acredito plenamente na nosa capacidade para activarnos onde fai máis falla: igual que o fixemos na lingua, cómpre facelo canto antes no mundo do traballo.