Unha sidra na Petisa

A lentitude feliz dos días abanea por diante dos ollos e déixame no mapa sentimental novos lugares onde fuxir cando conveña. Da Petisa de Salas, do LLagarón de Belmonte, dos varios días -con Xuan Bello- "burios, esos nos que la lluz ta atrapada nun guindón del branu. Esos díes que te sorprienden camín de la playa y tolos signos del cielu apúntente para otra direccion: la de casa". Descubro que á beira miña medran a ilusión, o interese e a inocencia cando camiño na procura de descanso e gozo -como se for miña- da memoria familiar dos que han de ser tamén meus. Non resulta difícil sentirse da terra de Cunqueiro, Fole, Miguel Torga, Julio Llamazares, Xuan Bello, Antonio Pereira. Resúltame doado casalo co que sinto que son, aqui e agora. Tamén con Pavese, e Berger. Os chigres, as tabernas, as montañas dos Ancares e do Courel, a sidra e o viño, o pequeno comercio e as prazas. Ir á praza comprar. O sabor do pan, a luz nas beiras dos portos do norte, a certeza de vivirmos un exilio interior. Doe tanto, tanto, que ás veces baixamos os ollos porque asusta mirar de fronte tanta incomprensión, cinismo, morte. Será por iso, quizais, que ultimamente me apetece tanto o silencio. Non sei que gaño -anoto nun papel, lino nalgún sitio- con isto de pensar -e falar- á intemperie.