Luns de inverno

A chuvia tece tardes para ficar mirando pola ventá e deitarse no arume do café recén feito. Pásame sempre, todos os luns de inverno penso en fuxir. Mentres cruzo co coche estradas empapadas de silencio e deixo aos lados gasolineiras e cafés de paso, casiñas fumegantes nas ladeiras dos vales do país. Calquera delas sería un bo lugar. Para abrazar o sono, para ler cunha manta e un colacao sentindo a chuva, para mirarte e saber que estás cerca. Sobre todo para esquencérmonos de todo o demais. E porén, escoitamos a radio, enchufámonos aos outros e invádenos a vida. Falamos, recuperando a enerxía, esquecendo a resaca. A nosa causa debe traer arumes de primavera, defender a ilusión en cada paso, dinamitar o cinismo coas propias mans, golpe a golpe e beixo a beixo. Sexamos ou non crentes, cómpre non perder de vista o decálogo de Frei Betto, manter a capacidade para nos querer mellores e diferentes. Falamos diso e lembramos intres. Eu a marabilla de escoitar en Ribadeo, nas Xornadas Mar por Medio de 2007, ao chileno Luís Sepúlveda -que formara parte moi noviño do círculo persoal do presidente Allende- emocionando todo o auditorio cunha intervención fermosísima na que, cun estilo poético mais, ao tempo, claro e contundente, falara do sentido de pertenza a unha terra e a un lugar -o seu, e o dos seus antepasados mapuches ("os fillos da terra")- e da necesidade de defender todas as culturas, e do apoio que el quería dar aos que hoxe constrúen a soberanía dos pobos americanos e o seu dereito a poñer en marcha modelos de desenvolvemento propios, endóxenos, á marxe e mesmo en contra do capitalismo depredador que oferta o Imperio coma única opción. Esa emoción, sentida como propia, é que a nos xustifica, dis. Seguramente. A mesma que sentimos nunha Asemblea Nacional do BNG cando unha moza kurda, representante do PKK, subira ao estrado para pedirnos que non esquencésemos o seu pequeno pobo e defendésemos a súa causa das mentiras e infamias que tiña que soportar. Esa emoción como unha bágoa inesperada, coma unha canción que te posúe. A mesma que sentimos cada vez que nos conmove unha voz -teña o acento que teña, fale na lingua que fale- coas palabras que nos fan humanos e sentimos que, acertemos ou non, estamos do único lado do que merece a pena estar. Esa emoción que nos conecta coa vida, que nos lembra de onde vimos, que nos fai saber quen somos.