Violencia e conflitos laborais




O rural, o metal, o téxtil, ... a crise faise palpábel e tensiona a sociedade. ERE converteuse na palabra de moda, neste mundo enganoso de eufemismos onde aos nosos emigrantes se lles chama "residentes ausentes", á enquisa-trampa que servirá para actuar contra o galego "consulta aos pais e nais" e para non dicir paro e desemprego -palabras que nos doen na boca, que nos levan atrás no tempo e nos enfrontan coas pantasmas do pasado- falamos de regulacións. Non nos enganemos, nin deixemos que nos enganen. Aínda non compartindo en absoluto os métodos, a violencia real non é a dos traballadores, que defenden preocupados e desesperados os seus postos de traballo. Violencia é a dos bancos e caixas, que esixen diñeiro público para salvarse e negan crédito despois aos emprendedores e ás familias, actuando en exclusivo beneficio propio á marxe das súas obrigas sociais. Violencia a dos altos executivos que levan á quebra ás súas empresas e se marchan con indemnizacións millonarias. Violencia a da socialdemocracia que dimitiu da súa identidade e fai de tonto útil (así lle foi en Europa) da dereita máis reaccionaria e neocon, xustamente a que nos levou globalmente a esta crise. Moitos analistas serios sinalan nos seus artigos o perigo de auxe dos fanatismos e dos extremismos xenófobos, que empregan intelixentemente estes contextos para manipular e sinalar culpábeis (o inferno son os outros) como saída que ofrecer para as clases traballadoras, abandonadas pola esquerda con capacidade de goberno e indefensas diante dos intereses da patronal e do discurso maioritario que esta transmite polos media. No caso galego, afortunadamente, non está sendo así nin o vai ser. Aínda o nacionalismo organizado, sen dúbida afectado polos recentes acontecementos eleitorais e internos, conserva porén a súa identidade nidiamente popular, labrada no apoio ás maiorías sociais. É momento de que o BNG erga a voz cunha campaña política e social ampla e ambiciosa, en defensa dos sectores produtivos do país, da necesidade de crear mecanismos públicos de apoio para a dotación de crédito á economía produtiva (precisamos un Instituto de Crédito Galego, unha banca pública) e dos dereitos dos traballadores e traballadoras, neste contexto especialmente complicado de crise económica. Unha campaña que cuestione o modelo actual e sinale alternativas non de xeito teórico, senón pedagóxico e ligado a cada unha das loitas e conflitos existentes. Acredito plenamente na nosa capacidade para activarnos onde fai máis falla: igual que o fixemos na lingua, cómpre facelo canto antes no mundo do traballo.

5 comentários:

  1. "La izquierda, por lo menos la socialdemocracia trata de acomodarse a los
    planes de la derecha y como sus bases sociales de la socialdemocracia son diferentes, el electorado popular de la socialdemocracia le dan una bofetada. La interpretación más importante aquí es que dentro y afuera de los gobiernos, los socialdemócratas pagan el precio de la acomodación con el capital financiero y sus implicaciones en la crisis económica. Hay que anotar que el número de votos por la derecha no ha aumentado a pesar de que aumentó la representación de sus parlamentarios. Lo que sí es cierto es que el número de votos para la izquierda ha caído verticalmente. La izquierda nominal, porque los laboristas con Tony Blair son un partido derechista en todo contexto pero con nombre Laboral. Lo mismo hemos visto en Italia, en Francia y en Portugal. Estos partidos que se llaman izquierda son cómplices o autores de la política que nos llevó a la quiebra."

    "Es un error hablar de una derrota de la izquierda. Más que nada es un golpe fuerte de las clases populares contra la nueva versión del neoliberalismo. Ahora, el problema
    desde la verdadera izquierda, digamos el partido anticapitalisa en Francia, la alternativas en Portugal, Italia e Inglaterra, no tenían una inserción, no tenían una presencia en las luchas y las condiciones de vida de los que sufren entonces cuando el pueblo se desencanta con la socialdemocracia la mayoría se queda en casa porque no ve como factible la pequeña izquierda o la izquierda simbólica. Y algunos sectores votaron por los otros partidos para castigar a los laboristas, es un voto castigo. Y tercero, algunos sectores con mucha bronca y poca conciencia incluso votaron por la ultra derecha. Hay que entender que lo que la prensa llama como derrota de la izquierda es falso. Si uno identifica al neo-liberalismo a la ultranza de Blair y Brown que apoyan todas las
    guerras imperialistas en el mundo, que han apoyado al City de Londres con todas las medidas de liberalización financiera y después las subvenciones multimillonarias, eso no es una derrota de la izquierda.No es en ningún sentido una izquierda, que se llama laboral pero que es capitalista y del peor capitalismo: financiero.”

    “Ahora el gran dilema para la verdadera izquierda no es la derrota sino la incapacidad de aprovechar la gran crisis económica y no activar y reorientar el gran número de abstencionistas. Y donde tenían alguna presencia activa como en Francia hay que analizar en profundidad por qué este nuevo partido anticapitalista no puede atraer votos de la socialdemocracia y por qué Sarkozy a pesar de su desprestigio con la crisis económica, sigue recibiendo el voto. Lo mismo con Berlusconi. Hay izquierdas allá pero que no estaban en una posición de capitalizar con la descomposición de
    las ex comunistas y el centro y por qué ellos se quedan todavía marginados."

    ResponderExcluir
  2. "dereitos dos traballadores e traballadoras " pero só
    "as clases traballadoras". ¿Para cando "clases traballadores"?.
    Outra cousa. ¿Contra quen loitan " Os partidos anticapitalisas" na Francia ?

    ResponderExcluir
  3. Os textos do primeiro comentario son de James Petras, dunha entrevista en Rebelión.

    ResponderExcluir
  4. Amigo LePen: El jugador de fútbol debe entender esto, que es básico para su vida: para qué juega y para quién juega. Es lo que debe preguntarse y responderse.

    Ponte a camisola, escolle equipo e ponte a xogar. Bueno, en realidade todos estamos xogando, e a maioría do lado dos que menos teñen, só que nos fixeron crer que se está mellor calados e no banquillo que xogándose o físico no campo.

    ResponderExcluir
  5. Football players, like prostitutes, are in the business of ruining their bodies for the pleasure of strangers

    ResponderExcluir

Comentarios