Pasan os anos e apetece espirse. Das construcións que de nós facemos, para nós e para os outros. Do que resulta superfluo, apenas maquillaxe de ocasión. E que difícil. Para deixar espazo aberto ao que importa de verdade: o que conmove, emociona, acompaña. Ás cernas que sosteñen, aos fachos que iluminan, ás voces que descobren e guían. Todas aquelas procuras da beleza que facemos. Pasan os anos e apetece espirse, mais ás veces semella que facemos o contrario. Pésannos a roupa, as miradas amigas, os ollos descoñecidos. Buscamos a fonte, o mar. A auga que nos lave, que nos limpe. Nos bautice, quizais, na nova vida. Ou ás veces a lembranza doutro tempo, a fe tatuada nos brazos, o rito orientador. Os meus chámanse Dela, Cavanardá, a Siñeira. E quero espirme destes meses para vestir os seus nomes.
Nada máis pracenteiro que mergullarse no mar espido.
ResponderExcluirPrecioso clip (de Mario Iglesias).