A distancia adecuada

Vamos. Toma el último sorbo de risa. Y sal / y ven y vamos a arder/ silenciosamente en cualquier mar. Escribín hai anos estes versos de Lorenzo Gomis nun caderno azul, vello, compostelán. Poli, Pieretto, Gabriella... subían os outeiros para cheirar a vida nova, o verán que suaba flores nos seus corpos indecentes, soleados, en celo. O mar é daqueles que lle entran dentro escoitei en Abelleira, e anoteino debaixo do poema, horas antes de cuspir un berro desde os ollos, na Baroña onde fomos unha tarde mastigar o silencio. Procuraba, supoño -quero lembrar e paréceme que invento- un lugar onde fuxir, pechar a porta do pasado, respirar outra volta horizonte para encher. As pegadas marcaban o camiño, cada alento compartido, os lugares -todos eran un- onde foramos expertos na arte de perder pé. Alguén que era eu no espello dos outros tentaba marchar dalí por onde os días parecían permitilo: nas músicas coñecidas, nos libros que achegaban solaz, ou viaxe, nas bocas da noite que trababan a dor. Sean O´Casey no filme de John Ford, Alain Delon na Prima notte di quiete, Lino Braxe coa carícia da serpe (Non te fagas dano. / Sé feliz. / E recórdame con cariño / se aínda es quen de recordar). Leonard Cohen susurraba desde o chan a cada click un exorcismo, a Sina de Djavan ou Eddie Vedder -no cuarto lendo un poema, por riba do Nothing man- axudábanme a buscar a distancia adecuada. O camiño, contodo, non se deixaba desandar. Nel quedou a elegancia, o amor, a derrota, a paixón. Só despois se comprende que as lembranzas se crean, que a memoria é carne de ourives ou ceramista. Este cuarto é teu e teus son os meus versos / Revive o que queiras que eu monto a garda, gravou con navalla na árbore Jean Genet, e baixou despois a cabeza cara o chan. No caderno azul agallopan as frases, as tintas de varias cores, as lembranzas de cada intre e cada espazo. Cérroo e volve para onde estaba, decido perdelo por varios anos máis. Dela de Florente abre as mans cabo da vella figueira, cos ladridos do pastor despreguizando a tarde, e corro con oito anos e a camisola de fóra pola Siñeira embaixo, detrás do cheiro da terra que me inunda os pulmóns.