Tontos úteis

Que o estado maior do PP decidiu hai tempo empregar a lingua como elemento de división no bipartito, a través do cal crear conflito en beneficio propio, é algo hoxe sabido por calquera persoa cun mínimo de interese e de sentido crítico á hora de ler o que subxace ás novas dos xornais. Tamén o é o exitoso resultado da estratexia (o propio PSOE acabou por interiorizar, en plena campaña eleitoral, as mentiras do discurso do PP sobre a acción do Goberno no ámbito da normalización lingüística, ámbito que, lembremos, dirixía ese propio partido a través da Secretaría Xeral de Política Lingüística e da Consellaría de Educación).

O que non é explicábel é que, a sabendas diso, haxa quen non aprenda do pasado e teime en recuncar, unha e outra vez, nos mesmos erros. Iso é o que fai o PSOE na Coruña, entrándolle ao xogo ao Partido Popular -de forma tan vergoñenta coma torpe- na cuestión do topónimo. Vergoñenta porque lle vén a dicir, vía epistolar, un "yo no lo cambio, pero si tu lo haces me parece bien". E torpe por actuar de tonto útil dunha estratexia coa que, a través da cuestión do topónimo e da lingua, o PP quere e vai camiño de conseguir o que non conseguiu democraticamente nas urnas: facerse coa alcaldía da Coruña.

Que ninguén no PSdG pareza darse conta ou, de se dar, pareza quen de poder poñerlle remedio a tal disparate resulta clarificador da ambigüidade ideolóxica e da deserción que neste partido se practicou con todo o que tiña a ver coa identidade galega, e tamén coa súa propia partidaria en relación coa mesma. O PSdG leva décadas -perdóenme o tópico- sen saber se sobe ou baixa no seu posicionamente sobre a nosa lingua e cultura, e a súa obediencia estatal mutou en Galiza nunha aposta municipalista que, para vencer no local, soltou carga ideolóxica e se contrapuxo erradamente a unha necesaria definición e visión de país, da que aínda hoxe carece e que explica, en boa medida, a súa situación e postura en moitos dos temas centrais para o mesmo.

A ruptura do actual pacto de goberno na Coruña, que procura o Partido Popular a través da xeración interesada dunha polémica -máis mediática que real- arredor do topónimo da cidade, sería unha pésima noticia para a maioría de cidadáns e cidadás que, a nivel galego, desexamos unha alternativa de progreso, sólida e estábel, ao goberno Feijoo. Facela posíbel esixe claridade e definición inequívoca nalgunhas cuestións; non moitas pero si centrais. A lingua galega é unha delas, irrenunciábel. Non saber velo e participar da estratexia de quen, para a súa utilización eleitoralista, apostou por mentir, por incumprir as leis, por rachar consensos e por mudar acordos por desacordos supón un exercicio de extraordinaria gravidade.