A mala educación

Gardo para outro día máis inspirado a oportunidade de dedicarlle ao ínclito Aznar un merecido Retrato de home roendo nos lentes. Dará, se o dou feito, para andarmos ao redor de quen foi vítima de si mesmo e acabou convertido en guiñol megalomaníaco, en triste persoa secuestrada polo súa chulesca personaxe, en presidente endiosado, en aclamado líder - vuelve, vuelve! suplican excitados homes e mulleres nas manifestacións do aborto ou do terrorismo, agardando a atención do salvador- das hostes variopintas do franquismo sociolóxico. España, una. Dará tamén para falarmos do seu think tank, FAES, creado a imaxe e semellanza dos institutos republicanos estadounidenses que George Lakoff nos referira nas súas obras, de interesante e actualísima leitura. Unha FAES que promove o pensamento reaccionario, ultra, negacionista, e que sabemos que está detrás de determinadas operacións mediáticas e campañas de intelectuais orgánicos do españolismo, por exemplo no ataque á diversidade cultural e lingüística do Estado. Mais hoxe toca falar da mala educación. Da mala educación da dereita española, ultimamente anfetamínica no insulto, cachonda na ostentación, encantada de coñecerse e recoñecerse. Hoxe foi Aznar en Oviedo, facéndolle a figa ex-presidencial aos estudantes rojeras que o apupaban na universidade, lembrándolle a súa participación na foto das Azores e as súas mentiras nos atentados do 11-M. Hai poucos días fora a lideresa Esperanza Aguirre, calificando de hijoputa ao seu compañeiro Gallardón. E tamén o pontevedrés Telmo Martín, quizais nervioso polos datos das enquisas, lembraba recentemente ao presidente Feijoo que "los medios, ya sabes, son todos unos hijos de puta".

En realidade nada disto debería sorprendernos. Para alén de casos contados como Herrero de Miñón, o humus cultural da dereita española foi alimentado co esterco do franquismo, unha conxunción inmellorada de represión política, hipocresía moral e imposición cultural e relixiosa. Pénsese nas diferencias -ainda hoxe- entre a dereita española e a francesa ou inglesa -medradas ambas na tradición de defensa da democracia e combate ao fascismo- ou mesmo na catalana ou vasca - democráticas e democristianas cando o PP aínda se negaba a condenar a Ditadura-. A española, en troca, é unha dereita de gomina, Casino e gato al agua; de episcopal insulto mañanero e vociferante arrouto argumentativo en barra de bar; de caciques, caciquiños e cacicóns; de pijerío acomplexado que despreza canto ignora -e ignora moito-; de avemarías sabatinas, buenos días padre e aborto de la niña en Londres. Non toda, non todos, obviamente. Mais si a espiña dorsal da súa forma de actuar, da súa cultura social, da súa forma de ver e de verse na nosa sociedade, difundida a diario desde os seus moitos e moi variados altofalantes mediáticos -a caverna, lle chamara en afortunada expresión Arzallus no seu día-. Coa lembranza aínda presente da segunda lexislatura aznariana (nas políticas, nas formas, no uso propagandístico dos medios) dá medo, realmente, pensar na posibilidade dunha volta desta dereita agresiva, neoliberal, prepotente, insultona e maleducada, ao poder tamén no Estado. Os nacionalistas galegos traballaremos para impedilo.