Ollada ao lonxe, sobre a chuvia

Un verniz de chuvia molla o poema de Pavese sobre a casa. A casa do pai, que defendemos con Aresti. A casa que señorea e nos habita, con Manuel María. Serán os anos. Da Siñeira en Vilaframil, da Rega de Santa Cilla, da praza dos huevos de Salas, da Barceloneta obreira, do Venecia dos oitenta en Ribadeo. A casa e mais a terra. A terra que nos fixo, que se toca, que mancha, porca terra que estaba e sobrevive. Que se vende e un non entende que a terra se poida vender ou mercar, é terra. Terra. Dicila chega para encher a boca de erre de raiba de revolta de avelino díaz de riotorto de ribeira de piquín de lourenzo do lero de min e de nós encol da mirada ás tardes da primavera por riba da fonte da terra na terra e queti e pastor agarrado cun aramio á figueira erguida sobre a casa e sobre a terra, a terra e maila casa, venos finar e morre, ladra e agarda, a terra, dentro, dentro, aquí entre o estómago e os pulmóns. Un verniz de chuvia molla a casa que xa non temos onde habita a nosa infancia, erguida neste intre por riba das palabras de Pavese e Aresti e Manuel María, nesta Compostela que nada me di, que non é miña, que nunca será miña nin me terá. Eu quero unicamente a miña terra.