Lembranza e abeiro

Foi cruzarse Benjamin no camiño e volver Hernán, cara unha noite no Colón, de conversa arredor de teatro e libros e música, do seu amado e admirado Valente (Voltei / Nunca partira / Alongarme só foi unha forma /de ficar para sempre), do que tiña publicado e das ideas que ía convertir en libros, de Benjamin e de como a el lle dedicara a súa composición Portbou - Saraxevo. Tamén, por suposto, da Banda, amada, construída e traballada de forma incansábel, entusiasta, intolerante ao cansazo e ao desalento. Apetece volver aos seus programas de man, verdadeiras pezas de ourivería literaria e divulgación cultural, para sentir novamente o orgullo por un tempo brillante, combativo e alegre, onde moitos proxectos comezaban e os seus ollos contaxiaban enerxía e talento para cada un deles. Noto que a distancia matiza a súa figura e reconstrúe a imaxe que del teño, as lembranzas escollidas. Sinto que vou ainda naquel coche cara Foz, cara unha asemblea do BNG, escoitándoo falarme de lealdade aos amigos e ás ideas, do que nunca morre, do que paga a pena. Entristece e encolle a mañá pensando comparacións, evidenciando regates en curto, recoñecendo derrotas onde só cadaquén pode xogar as súas batallas, e moitas veces -sinto que está sendo así nestes tempos- a vitoria é só o anticipo máis claro do desastre. Cando teño dúbidas penso nel, e en Xosé Antonio Díaz de Remourelle, e na xente que coma eles souberon facer norma da constancia, do compromiso e do traballo colectivo, moi lonxe da tentación dos currículos vitais e do desvelo das fotos xornalísticas. Tamén iso aprendemos moitos deles: hai cousas que non se venden, hai vitórias que non pagan a pena. Nada vale máis que unha mirada limpa, nada que compense traizoarse a si mesmo.