No curso do 96 vivimos sen televisión. O piso-zulo do Pexigo de Arriba, número 7, dotado doutras mínimas comodidades, non traía consigo concursos, telexornais, salsas rosas, deportes. Faltos de conexión automática para a cabeciña, houbo que botarse ás rúas, ás músicas, ás conversas. Os criterios eran asegún. Asegún o momento do día, queremos dicir. Un sábado en Compostela comezaba non antes das once e levaba directo ás tortitas do Airas. De nata e plátano, sempre, que somos xente de orde que gosta das tradicións. Algúns escasos días -poucos, soleados- dábanos, así e todo, por poñermos estupendos. Afeitos a gastar sen ter -non hai pouco que non chegue nin moito que non se acabe- pousabamos a lingua na tarta de queixo ou na de chocolate, que para iso era fin de semana e cumpría agasallar o corpo e mailo espírito. Despois para a casa, a comer os spaguettis con bonito de rigor, e xa decontado para o café nos Porches. Dous con leite e seis periódicos, a tarde menos afortunada. Pasaban as horas calmas, pachorrentas, con noticias mastigadas e remoídas a conciencia, intercambio de opinións, fotos de revistas, confesións e informes exhaustivos dos avances da semana coas compañeiras de aula. Sobre as oito anoitecía, e chegabamos –falo sempre de Chami e máis de min- ao Itatti: unha auga e unha coca-cola –ou dúas cañas, que nisto xa non lembro- daban para manducar o prato de cacahuetes, ou pipas, asistir ás veladas performáticas de Terry, contrastar o futuro universal do deporte –con crítica da razón xornalística de por medio- na experta e precisa oratoria dos sabios locais –habíaos, de certo- e ver, xa de paso, un tal Ronaldo meter goles azulgranas ás ordes dun gentleman inglés. O resto da semana eran as aulas, e os CAF, a todas horas. E cruzar Santiago na chuvia empapados de silencio, a morrer docemente de saudade nas voces de María Creuza, Liam Gallaguer, Sabina, Eric Clapton. Definitivamente, eran outros tempos. Aínda se escribían cartas, aínda se bebía ribeiro de cincuenta pesetas e aínda se soñaba, ás noites, con que un intre puidese durar para toda a eternidade.
Duda metafísica: ¿Vale repetir comentario?
ResponderExcluirEin?
ResponderExcluirCon la frente marchita por el sendero ontológico.Si no hay corolario, ¿Tengo que pintar otro cuadro de la mona jiennense?
ResponderExcluirAi la vircha, que vai pensar a xente de ben. ;-)
ResponderExcluirNa Arcadia habitan as lembranzas? The past is another country?
Viva nós!!!
ResponderExcluirXavier,
ResponderExcluirAta a min me vai invadir a melancolía con algúns deses espazos que citas, que eu percorrín uns anos antes.
Aínda hoxe non son capaz de lembrar os Porches sen escoitar mentalmente o "Five Miles out" de Mike Oldfield, que puxen alí ducias de veces na máquina.
Os Porches foi o meu primeiro sitio de café diario. Pasados uns meses cambieno polo Venecia porque o café custaba un peso menos. E alí coñecín a familia de Toro, que eran os donos. Xelís e os pais foron compañeiros por dentro da barra horas e horas. E Jose, o camareiro que aparece na portada da primeira edición de "Polaroid". Creo que agora o leva Óscar, o máis novo.
Debemos supoñer entón que Suso (de Toro) andaba parindo novelas?
ResponderExcluirXavier. Sigue e falanos da cafetaria de filoloxia,daquela tertulia de profundos patriotas que comenzaban a escreber pola mañá na norma da AN-PG e que pola tarde xa estaban na de AGAL, das discusións do patio onde se rescribía ao gosto da cliente a historia do movemento nacional popular,dos cocidos do Nosa Terra, daquel mundo da piringalla, si, falanos de Antes de antes da roda e de antes do lume...como afirmaba Barreira
ResponderExcluirSuso, é curioso que un dos discos que máis debemos escoitar aquel ano foi precisamente un de Mike Oldfield -non lembro cal, porque era de Adrián-. Dos Porches penso que non tiña xa gramola, mais pasamos alí tardes e tardes de conversa, xornais e chuvia por fóra dos vidros.
ResponderExcluirAnónimo, desta non toca a revisión do comité de Filoloxía, mais polo seu ton divertido e os datos que fornece -a min mesmo se me escapa algún, como eses cocidos do Nosa Terra dos que non debía ser eu moi habitual- penso que o divertimento podemos compartilo calquer día en conversa de proximidade.