Calle Melancolía

No curso do 96 vivimos sen televisión. O piso-zulo do Pexigo de Arriba, número 7, dotado doutras mínimas comodidades, non traía consigo concursos, telexornais, salsas rosas, deportes. Faltos de conexión automática para a cabeciña, houbo que botarse ás rúas, ás músicas, ás conversas. Os criterios eran asegún. Asegún o momento do día, queremos dicir. Un sábado en Compostela comezaba non antes das once e levaba directo ás tortitas do Airas. De nata e plátano, sempre, que somos xente de orde que gosta das tradicións. Algúns escasos días -poucos, soleados- dábanos, así e todo, por poñermos estupendos. Afeitos a gastar sen ter -non hai pouco que non chegue nin moito que non se acabe- pousabamos a lingua na tarta de queixo ou na de chocolate, que para iso era fin de semana e cumpría agasallar o corpo e mailo espírito. Despois para a casa, a comer os spaguettis con bonito de rigor, e xa decontado para o café nos Porches. Dous con leite e seis periódicos, a tarde menos afortunada. Pasaban as horas calmas, pachorrentas, con noticias mastigadas e remoídas a conciencia, intercambio de opinións, fotos de revistas, confesións e informes exhaustivos dos avances da semana coas compañeiras de aula. Sobre as oito anoitecía, e chegabamos –falo sempre de Chami e máis de min- ao Itatti: unha auga e unha coca-cola –ou dúas cañas, que nisto xa non lembro- daban para manducar o prato de cacahuetes, ou pipas, asistir ás veladas performáticas de Terry, contrastar o futuro universal do deporte –con crítica da razón xornalística de por medio- na experta e precisa oratoria dos sabios locais –habíaos, de certo- e ver, xa de paso, un tal Ronaldo meter goles azulgranas ás ordes dun gentleman inglés. O resto da semana eran as aulas, e os CAF, a todas horas. E cruzar Santiago na chuvia empapados de silencio, a morrer docemente de saudade nas voces de María Creuza, Liam Gallaguer, Sabina, Eric Clapton. Definitivamente, eran outros tempos. Aínda se escribían cartas, aínda se bebía ribeiro de cincuenta pesetas e aínda se soñaba, ás noites, con que un intre puidese durar para toda a eternidade.




9 comentários:

  1. Duda metafísica: ¿Vale repetir comentario?

    ResponderExcluir
  2. Con la frente marchita por el sendero ontológico.Si no hay corolario, ¿Tengo que pintar otro cuadro de la mona jiennense?

    ResponderExcluir
  3. Ai la vircha, que vai pensar a xente de ben. ;-)
    Na Arcadia habitan as lembranzas? The past is another country?

    ResponderExcluir
  4. Xavier,
    Ata a min me vai invadir a melancolía con algúns deses espazos que citas, que eu percorrín uns anos antes.

    Aínda hoxe non son capaz de lembrar os Porches sen escoitar mentalmente o "Five Miles out" de Mike Oldfield, que puxen alí ducias de veces na máquina.

    Os Porches foi o meu primeiro sitio de café diario. Pasados uns meses cambieno polo Venecia porque o café custaba un peso menos. E alí coñecín a familia de Toro, que eran os donos. Xelís e os pais foron compañeiros por dentro da barra horas e horas. E Jose, o camareiro que aparece na portada da primeira edición de "Polaroid". Creo que agora o leva Óscar, o máis novo.

    ResponderExcluir
  5. Debemos supoñer entón que Suso (de Toro) andaba parindo novelas?

    ResponderExcluir
  6. Xavier. Sigue e falanos da cafetaria de filoloxia,daquela tertulia de profundos patriotas que comenzaban a escreber pola mañá na norma da AN-PG e que pola tarde xa estaban na de AGAL, das discusións do patio onde se rescribía ao gosto da cliente a historia do movemento nacional popular,dos cocidos do Nosa Terra, daquel mundo da piringalla, si, falanos de Antes de antes da roda e de antes do lume...como afirmaba Barreira

    ResponderExcluir
  7. Suso, é curioso que un dos discos que máis debemos escoitar aquel ano foi precisamente un de Mike Oldfield -non lembro cal, porque era de Adrián-. Dos Porches penso que non tiña xa gramola, mais pasamos alí tardes e tardes de conversa, xornais e chuvia por fóra dos vidros.

    Anónimo, desta non toca a revisión do comité de Filoloxía, mais polo seu ton divertido e os datos que fornece -a min mesmo se me escapa algún, como eses cocidos do Nosa Terra dos que non debía ser eu moi habitual- penso que o divertimento podemos compartilo calquer día en conversa de proximidade.

    ResponderExcluir

Comentarios